Լիլիթ Նշանյան. «Կյանքիս քայլերով»
«Կետ 33» տեղեկատվական, իրավապաշտպան հասարակական կազմակերպությունը հայտարարել է «Արժանապատիվ մայրություն» լրագրողական և ստեղծագործական նյութերի մրցույթ՝ մանկաբարձական բռնության թեմայով։ Մրցույթն իրականացվում է «Արժանապատիվ մայրություն. ո՛չ մանկաբարձական բռնությանը» ծրագրի շրջանակում՝ Եվրասիա համագործակցություն հիմնադրամի կողմից Շվեդիայի կառավարության աջակցությամբ իրականացվող «Քաղաքացիական հասարակության զարգացման ազդեցության ընդլայնում» ծրագրի շրջանակում։
Ստորև ներկայացնում ենք ստեղծագործական նյութ անվանակարգի համար ստացված աշխատանքները՝ առանց որևէ խմբագրման։ Նյութերը հրապարակվում են հեղինակների համաձայնությամբ։
Նշում․
Այս պատմությունները որևէ բժշկի կամ բուժանձնակազմի անդամի մեղադրելու համար չեն, այլ այն մասին են, որ Հայաստանում ծննդօգնության ոլորտում կան խնդիրներ, որոնց մասին պետք է բարձրաձայնել և մտածել դրանց լուծումների ուղղությամբ։
Զգուշացում․
Նյութը կարող է պարունակել դաժանության և ցավի նկարագրություններ։
Հեղինակ՝ Լիլիթ Նշանյան
ԿՅԱՆՔԻՍ ՔԱՅԼԵՐՈՎ
2017 թվականի Դեկտեմբերի 7ն էր ծնվեց աղջիկս։
Երբեք չի համեմատվի մայրական ջերմ զգացմունքները աշխարհի ոչ մի նվերի հետ։
Շատ դժվար ծննդաբերության էր, երեխան ձայն չէր հանել ծնվելուց,
հետո ասեցին ոտքերը կտանեք նկարեք, շատ էին քաշքշել, մի խոսքով չհասկացա ոնց ու ինչպես 6ամիս անց ախտորոշվեց լրիվ այլ ախտորոշում`լսողական խանգարում, աուդիտոր նեյրոպատյա։
Ու սկսվեցին իմ խավար օրերը, ես դարձա շատ խոցելի, ու կիսված մարդ։
Անհասկանալի օրեր ու դեռ ճնշված ու վատ հոգեբանական վիճակում, ես իմ օրերն էի անցկացնում, շրջապատված անհասկանալի մարդկանցով։
Հուսահատ, բայց միշտ սպասումով, անցկացրել եմ տարիներ։
Այսօր արդեն աղջիկս դարձավ 7 տարեկան, շատ ոգևորված մայր եմ, տեսնելով նրա առաջընթացերը,
յուրահատուկ խելքը, նկարելու ունակությունը ու խոսքի զարգացումը։
Շնորհիվ վատ ճանապարհների ես արժանացա արժանապատիվ մայր կոչմանը ու վստահ եմ դեռ շատ լավ օրեր կունենանք միասին և կդառնանք նաև արժանապատիվ դուստր, ապագայում։
Իմ պատմությունը համբերատար ճանապարհի մասին է, որը անցել եմ՝ լինելով մայր, ով չհանձնվեց, նույնիսկ երբ թվում էր, թե ճանապարհը անպատասխանատու է։
Չնայած մեծ դժվարությունների գնով էր, բայց իմ մայրությունը այս անգամ պայքարի ճանապարհ էր,որտեղ ես ու փոքրիկա՝ քայլ առ քայլ հաղթահարելով դժվարությունները,այսօր դարձանք 7տարեկան։
Իմ աղջկա առաջընթացները՝ նկարելու ունակությունը, խոսքի զարգացումը, և հատկապես այն գիտակցությունը, որ դժվարությունները ոչ միայն խոչընդոտներ էին, այլև ինձ ու իմ փոքրիկին ուժ տալու միջոց, պարզապես համբերության ու սիրո արդյունք են։
Վատ ճանապարհներով արժանացա արժանապատիվ մայր կոչմանը”
Ես դարձա այն մայրը, որը սովորեց ու հասկացավ, որ ամենակարևորը ոչ թե խնդիրների արագ լուծումն է, այլ փոքրիկ քայլերով առաջ գնալը՝ պահպանելով սիրո ու հույսի լույսը։
Այսօր արդեն ես եմ այն մարդը, ով կարող է ոգեշնչել ուրիշ մայրերի ու ընտանիքների՝ լինել ավելի ուժեղ ու համբերատար, քանի որ ես գտա ճանապարհ՝ չհանձնվել ու շարունակել առաջ գնալ՝ սիրո, իմաստության և հույսի լույսով։
