Մերի Գրիգորյան․ «Նամակ անծանոթ մայրիկին»
«Կետ 33» տեղեկատվական, իրավապաշտպան հասարակական կազմակերպությունը հայտարարել է «Արժանապատիվ մայրություն» լրագրողական և ստեղծագործական նյութերի մրցույթ՝ մանկաբարձական բռնության թեմայով։ Մրցույթն իրականացվում է «Արժանապատիվ մայրություն. ո՛չ մանկաբարձական բռնությանը» ծրագրի շրջանակում՝ Եվրասիա համագործակցություն հիմնադրամի կողմից Շվեդիայի կառավարության աջակցությամբ իրականացվող «Քաղաքացիական հասարակության զարգացման ազդեցության ընդլայնում» ծրագրի շրջանակում։
Ստորև ներկայացնում ենք ստեղծագործական նյութ անվանակարգի համար ստացված աշխատանքները՝ առանց որևէ խմբագրման։ Նյութերը հրապարակվում են հեղինակների համաձայնությամբ։
Նշում․Այս պատմությունները որևէ բժշկի կամ բուժանձնակազմի անդամի մեղադրելու համար չեն, այլ այն մասին են, որ Հայաստանում ծննդօգնության ոլորտում կան խնդիրներ, որոնց մասին պետք է բարձրաձայնել և մտածել դրանց լուծումների ուղղությամբ։
Զգուշացում․Նյութը կարող է պարունակել դաժանության և ցավի նկարագրություններ։
Հեղինակ՝ Մերի Գրիգորյան
ՆԱՄԱԿ ԱՆԾԱՆՈԹ ՄԱՅՐԻԿԻՆ
Բարև, սիրելի մայրիկ,
Այս տողերը գրում եմ քեզ՝ չիմանալով ո՛վ ես, որտեղ ես, կամ ինչ պայմաններում է լույս աշխարհ եկել քո փոքրիկը: Բայց վստահ եմ, որ մեր պատմությունները ինչ-որ տեղ միաձուլվում են:
Գիտե՞ս, ես ևս սպասում էի իմ երեխայի ծննդին՝ պատկերացնելով, թե այդ օրը կլինի միայն սեր ու երջանկություն: Բայց ծննդատան պատերը տեսան ոչ միայն իմ ուրախության արցունքները, այլև իմ պայքարի ճիչերը՝ լսված, բայց անտեսված: Հիվանդասենյակը, որը պիտի լցված լիներ հույսով ու սիրով, լցվեց խստությամբ, ցավով ու… ստիպվածությամբ: Գուցե քեզ ստիպեցին լռել, երբ ուզում էիր խոսել, գուցե քեզ չլսեցին, երբ ճչում էիր: Գուցե զգացիր, թե ինչպես արժանապատվությունդ, որպես մայր, անհետանում է ցավի մեջ:
Երբ ասում էի՝ «օգնեք, չեմ դիմանում», պատասխանը միայն սառնություն էր: Երբ ցանկանում էի իմ մարմնի մասին որոշումներ կայացնել, ինձ ասացին՝ «Դու չգիտես»: Երբ հարցրի, թե ինչու են խախտում իմ իրավունքը, լռությունը կարծես պատուհաններից ծորում էր… Ես կոտրվում էի, բայց իմ ներսում պայքարն ուժեղանում էր:
Ամեն անգամ, երբ թվում էր՝ արժանապատվությունս ճզմվում է այդ սպիտակ խալաթների տակ, ես ինքս ինձ ասում էի. «Ես մայր եմ, ես իրավունք ունեմ»: Դու էլ իրավունք ունե՛ս, մայրիկ: Ունես լսվելու, հարգվելու և սիրով շրջապատված լինելու իրավունք:
Հիմա, երբ երեխաս քնած է, ես նայում եմ նրան ու հիշում՝ որքան դժվար էր, բայց նույն պահին զգում եմ իմ հաղթանակը: Հաղթանակ, որ դու էլ կունենաս: Գուցե քո ճանապարհն այլ էր, գուցե ավելի բարդ, բայց դու այստեղ ես, դու կարողացար:
Ուզում եմ, որ իմանաս՝ արժանապատվությունը, որը քեզ փորձում էին խլել, քո մեջ է: Այն ապրում է քո երեխայի ժպիտում, քո հպարտության մեջ, որ անցար այդ ճանապարհը:
Դու ուժեղ ես, մայր իմ: Եվ եթե դեռ վերքեր ունես, որոնք չեն սպիացել, հիշիր՝ դու մենակ չես: Մեր ձայները միասին կարող են փոխել համակարգը, որ որևէ այլ մայր այլևս չանցնի նույն ճանապարհով:
Հավատա քո ուժին, սիրի՛ր քեզ ու պայքարիր հանուն ուրիշների:
Սիրով՝
Մի մայր, ով հասկանում է քեզ:
