Ֆլորա Գևորգյան․ «Յատրոֆոբիա կամ դարի մեծագույն խնդիր»

«Կետ 33» տեղեկատվական, իրավապաշտպան հասարակական կազմակերպությունը հայտարարել  է «Արժանապատիվ մայրություն» լրագրողական և ստեղծագործական նյութերի մրցույթ՝ մանկաբարձական բռնության թեմայով։ Մրցույթն իրականացվում է «Արժանապատիվ մայրություն. ո՛չ մանկաբարձական բռնությանը» ծրագրի շրջանակում՝ Եվրասիա համագործակցություն հիմնադրամի կողմից Շվեդիայի կառավարության աջակցությամբ իրականացվող «Քաղաքացիական հասարակության զարգացման ազդեցության ընդլայնում» ծրագրի շրջանակում։

Ստորև ներկայացնում ենք ստեղծագործական նյութ անվանակարգի համար ստացված աշխատանքները՝ առանց որևէ խմբագրման։ Նյութերը հրապարակվում են հեղինակների համաձայնությամբ։

Նշում․Այս պատմությունները որևէ բժշկի կամ բուժանձնակազմի անդամի մեղադրելու համար չեն, այլ այն մասին են, որ Հայաստանում ծննդօգնության ոլորտում կան խնդիրներ, որոնց մասին պետք է բարձրաձայնել և մտածել դրանց լուծումների ուղղությամբ։

Զգուշացում․Նյութը կարող է պարունակել դաժանության և ցավի նկարագրություններ։

Հեղինակ՝ Ֆլորա Գևորգյան

 

ՅԱՏՐՈՖՈԲԻԱ ԿԱՄ ԴԱՐԻ ՄԵԾԱԳՈՒՅՆ ԽՆԴԻՐ

<Մանկաբարձական բռնություն>> տերմինը ցավոք սրտի դեռևս լայն տարածում չի գտել մեր երկրում՝ ՀՀ-ում, այնինչ այս խնդրին բախվում է հայ բնակչության մեծ մասը։ Այս խնդիրը ինքնին բազմաշերտ է և դրսևորվում է մի շարք ձևերով։ Այն լինում է ֆիզիկական, հոգեբանական, տնտեսական և այլն։ Բռնության այս տեսակը հանդիպում է հղիության, ծննդաբերական և հետծննդաբերական շրջանում։ Բոլորիս քաջ հայտնի է, որ հղիությունը շատ բարդ, էմոցիոնալ շրջան է կնոջ կյանքում։

Ես Ֆլորա Գևորգյանն եմ, 19 տարեկան և գտնվում եմ այժմ հղիության 5-րդ ամսում։ Ես նույնպես բացառություն չեմ կազմում և ինձ համար էլ շատ բարդ շրջան է սա։ Ես ինքս բախվել եմ բռնության այս տեսակին, սակայն հոգեբանական տեսանկյունից։ Հղիության սկզբնական շրջանում հաշվառվելով ոչ ճիշտ մասնագիտական գիտելիքներ ունեցող բուժհաստատությունում կանգնեցի այն խնդրի առաջ, որ թեկուզ վճարովի ձևով, բայց պետք է փոփոխեմ հաշվառման վայրը(դա իմ անձնական ցանկությունն էր)։

Ստանալով ոչ պատշաճ ու անհարգալից վերաբերմունք տեղի բժիշկների կողմից, միևնույնն է դուրս եկա հաշվառումից և գրանցվեցի այնտեղ՝ որտեղ կարևորություն են տալիս հղիի առողջական վիճակին։ Ինձ համար շատ տարօրինակ էր և շատ բացասաբար ազդեց նման վերաբերմունքը ու ես դա վերագրեցի որպես հոգեբանական բռնություն։

Հղիության ընթացքում ունեցած իմ սթրեսային վիճակը, բժիշկների կողմից ստացած նման անհարգալից վերաբերմունքը հանգեցրեց նրան, որ մեկուսացվեցի հասարակությունից և դարձա ինքնամփոփ։ Ինձ համար շատ ցավալի է, որ դեռևս 21-րդ դարում մենք հանդիպում ենք նման <<ձեռքբերովի խնդիրների>>։

Չնայած մի շարք աղբյուրներ փաստում են առ այն, որ այս տեսակ բռնությունը գործում է դեռ շատ վաղ ժամանակներից։ Նամանավանդ բռնության ժամանակ հաշվի է առնվել ազգային պատկանելիությունը։ Սա իսկապես ցավալի է, քանզի ես մեկն եմ այն մնացած կանանցից, ովքեր ցանկանում են վերջ դնել բռնության ընթացքին և շարունակական լինելուն։ Ինձ մոտ դրսևորված վախը հղիության ընթացքի, ծննդաբերական և հետծննդաբերական շրջանի նկատմամբ դեռևս արմատավորվում է և հանգեցնում սթրեսային վիճակի։

Ես ցանկանում եմ, որպեսզի վերանայվի բուժհաստատություններում պացիենտների և հատկապես հղիներին հասանելիք մարդկային  վերաբերմունքն ու բուժօգնությունը։ Դա անասելի կարևոր դեր ունի հղիության շրջանում գտնվող կանանց համար։ Բռնությունը լուրջ հետևանքներ կարող է թողնել ոչ միայն հղիի այլ նաև նորածնի վրա։

Ես խոսեցի հոգեբանական բռնությունից, սակայն կան բազմաթիվ այլ տեսակներ։ Դրանցից են ոչ ճիշտ դեղորայքների նշանակումը, ֆինանսական խնդիրներ ունենալու պատճառով բուժօգնություն չստանալը և այլն։

Խնդրի մասին չբարձրաձայնելով մենք միայն խթանում ենք դրա էլ ավելի տարածմանն, ընդլայնմանն ու կատարելագործմանը։