Էսսե
«Կետ 33» տեղեկատվական, իրավապաշտպան հասարակական կազմակերպությունը հայտարարել է «Ընտանիքամետ գործատու» էսսեների և բլոգային նյութերի մրցույթ։ Մրցույթն իրականացվում է «Հանուն ընտանիքամետ աշխատավայրի» ծրագրի շրջանակում՝ Հայաստանում ֆրիդրիխ Էբերտ հիմնադրամի հետ համագործակցությամբ։
Ստորև ներկայացնում ենք մրցույթի հայտը՝ առանց որևէ խմբագրման։ Նյութերը հրապարակվում են հեղինակների համաձայնությամբ։
Նշում․ Հեղինակի կողմից նշված փաստերի, իրադարձությունների իրավասիությունը կազմակերպության կողմից չի ստուգվում։
***
«Որոտանի հիմնական դպրոցում աշխատելը ինձ համար վաղուց արդեն պարզապես աշխատանք չէ․ դա համայնք ապրելու, միասին ուժեղանալու և միմյանց ընտանիք դառնալու մի ձև է։ Ես այստեղ աշխատում եմ ավելի քան տասը տարի, և այս
դպրոցը հենց այն վայրն է, որտեղ մարդուն նախ տեսնում են որպես մարդ, հետո՝ որպես աշխատող։ Եվ դա է, ըստ իմ համոզմունքի, ընտանիքամետ գործատուի ամենակարևոր հատկանիշը։
Ես երեք բալիկների մայր եմ։ Մայր լինելու ուրախությունն ու դժվարությունները միշտ ինձ հետ են, և դպրոցը դարձել է այն տեղը, որտեղ
այդ պատասխանատվությունը ոչ թե խանգարում է աշխատանքիս, այլ ընդունվում է, հասկացվում ու արժևորվում։ Երբ համայնքում ծանրաբեռնվածությունն աճում է, երբ ծնող-ուսուցիչ լինելը միահյուսվում է և պահանջները բազմապատկվում
են, ես գիտեմ, որ միայն չեմ։ Մեր տնօրենը, կոլեկտիվը, վարչական անձնակազմը միշտ մոտենում են մարդկային՝ առանց ճնշման, առանց վախի, առանց ավելորդ պահանջների։ Այդ վերաբերմունքը ոչ միայն կարգավորում է աշխատանքային օրը, այլ ուժ է տալիս շարունակելու նույնիսկ այն օրերին, երբ հոգնությունն ավելի ծանր է թվում։
Մեր դպրոցում կա փոխօգնության իրական մշակույթ։ Եթե երեխան հիվանդ է, եթեհամայնքում խնդիր է առաջանում, եթե ուսուցիչներից մեկը դժվարության մեջ է, մենք բոլորս անմիջապես զգում ենք դրա շուրջ ստեղծված մեղմ, աջակցող մոտեցումը։ Գրաֆիկը հաճախ ճկվում է, պարտականությունները կազմակերպվում են այնպես, որ մարդը չզգա իրեն մեղավոր կամ ճնշված։ Սա այն բանն է, որ ոչ
մի հրահանգով չի ստեղծվում․ սա կոլեկտիվի մշակույթն է, որը ձևավորվել է խնամքով, վստահությամբ և իրար հանդեպ հարգանքով։
Որպես փոքր համայնքի ուսուցիչ՝ ես հաճախ եմ զգում, թե որքան մեծ պատասխանատվություն ունեմ ոչ միայն դասարանների, այլև ամբողջ գյուղի հանդեպ։ Եվ հենց այդ ծանրաբեռնվածության պահին է, որ հատկապես կարևոր է լինել մի աշխատավայրում, որտեղ գնահատում են ոչ թե միայն աշխատանքը, այլև մարդու ամբողջ կյանքը՝ իր երեխաներով, ընտանիքով, հոգսերով և երազանքներով։ Որտեղ ոչ ոք քեզ չի պահանջում լինել «կատարյալ», այլ պարզապես աջակցում է, որ շարունակես լինել լավագույնն այն պայմաններում,որոնք ունես։
Որոտանի դպրոցը իմ համար ընտանիք է հենց այդ պատճառով։ Այստեղ ես աշխատում եմ վստահությամբ, որ ինձ կհասկանան, կաջակցեն, կընդունեն։ Եվ ես համոզված եմ՝ ընտանիքամետ գործատուն այն է, որը թույլ է տալիս աշխատողին զգալ, որ ինքը միայնակ չէ։ Մեր դպրոցը դա անում է ամեն օր, ամեն իրավիճակում, ամեն պահի՝ առանց բարձրաձայնելու, բայց անընդհատ ներկայությամբ։
Այս է պատճառը, որ այս դպրոցը, իմ դպրոցը, ես ներկայացնում եմ որպես ընտանիքամետ գործատու։»
Հեղինակ՝ Շուշան Խաչատրյան
